اثر تزریق داخل صناقی سایمتیدین بر پاسخ درد ناشی از فرمالین در موشهای سوری

هدف : مطالعه اثر محیطی سایمتیدین بر پاسخ درد ناشی از فرمالین و همچنین تاثیر ان بر اثر ضد دردی مورفین در موشهای سوری. طرح : مطالعه تجربی. حیوانات : هفتاد و دو عدد موش سفید کوچک آزمایشگاهی نر با وزن بین 26-23 گرم. روش : گذاشتن حیوانات در دستگاه آزمون فرمالین، تزریقات داخل صفاقی سایمتیدین (5، 10 و 20 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، مرفین (5 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و سایمتیدین (20 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) بعد از مرفین (5 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن زدن)، تزریق زیر جلدی نالوکسان (5 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و قبل از سایمتیدین (20 میلی‌گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن). تزریق کف پایی فرمالین 5 درصد به حجم 20 میکرولیتر با سرنگ شماره 28، ثبت مدت زمان لیسیدن و گاز گرفتن پنجه پای تزریق شده در فواصل زمانی 5 دقیقه‌ای به مدت یکساعت. تجزیه و تحلیل آماری: آزمون تی – زوج، آنالیز واریانس یکطرفه و با اندازه‌گیری مکرر و آزمون دانکن. نتایج : تزریق کف پایی سالین نرمال پاسخ ضعیفی در پنج دقیقه و تزریق کف پایی فرمالین پاسخ درد دو مرحله‌ای (مرحله اول : 5-0 و مرحله دوم: 40-20 دقیقه) پس از تزریق ایجاد کردند. تزریق داخل صفاقی سایمتیدین در مقادیر 5 و 10 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن اثر نگذاشت و سایمتیدین (20 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) بدون اثر بر مرحله اول، پاسخ درد مرحله دوم را کاهش داد. تزریق داخل صفاقی مرفین پاسخ درد را در هر دو مرحله کاهش داد. تزریق سایمتیدین قبل از مرفین بر کاهش درد ناشی از مرفین اثری نگذاشت. تزریق زیر جلدی نالوکسان موجب پایداری درد در مرحله اول و دوم شد. تزریق سایمتیدین بعد از نالوکسان در مرحله اول درد اثر نکرد ولی درد مرحله دوم را کاهش داد. نتیجه‌گیری ک بر اساس نتایج می‌توان چنین مطرح نمود که سایمتیدین (آنتاگونیست گیرنده H2 هیستامین) موجب کاهش درد التهابی (مرحله دوم درد فرمالینی) و نه درد نوروژنیک (مرحله اول درد فرمالینی) می‌شود پس گیرنده H2 هیستامین ممکن است در درد التهابی نقش داشته باشد و به نظر می‌رسد که بین گیرنده H2 و سیستم اپیوئیدی در مکانیسم‌های درد التهابی احتمالا ارتباطی وجود ندارد.